روزنامه شرق: ساعت ٩ صبح پارک ساعی* از پله های طولانی پارک پایین می روم و جلو حوض پرندگان می ایستم. گفته اند ژوزف* را همان جا پیدا می کنم.
آن قدر این طرف و آن طرف را نگاه می کنم که خودش پیدایش می شود. نرده های چوبی روبه روی حوض را می گیرد و می گوید: «دوا می خوای؟» سرم را تکان می دهم و می گویم: «تریاک...داری؟» می گوید: «١٠ دقیقه دیگه از پله ها بیا بالا، بیا توی کوچه ساعی، همون جاها پشت پرادویی که پارک شده وایسا، ٣٠ تومنم آماده داشته باش».
١٠ دقیقه بعد بدون هیچ چک وچانه ای، درست شبیه یک فاتح زرنگ، تریاک را در جیبم می گذارم و به سمت دروازه غار راه می افتم...
ساعت ١٠:٤٥
از چهارراه مختاری برای دروازه غار دربست گرفته ام. اوایل خیابان شوش به راننده می گویم می خواهم وارد خیابان علیزاده شوم. راننده سرش را کج می کند و می گوید: «از اینجا که نمیشه رفت تو! دیگه یه طرفه شده».
از هر خیابانی که دررویی به پارک حقانی داشته باشد ورود تقریبا غیرممکن است. راننده اما بی توجه به تابلوهای ورودممنوع، وارد خیابان علیزاده می شود. سرتاسر خیابان را کنده اند تا عملیات عمرانی انجام دهند.
خیابان خلوت و سروسامان دار به نظر می رسد. ماشین ها به ردیف و باسرعت از کنار ما رد می شوند و ما هم مثل وصله های ناجور بینشان ایستاده ایم.
جلو پارک پیاده می شوم. پارک حقانی، پارک هروئین، اصلا هر اسمی که دلت می خواهد می توانی رویش بگذاری، اما حالا دورش را میله های آهنی کشیده اند و پر است از باغبان هایی که در حال کاشتن درخت هایی هستند که محلی ها امیدوارند عمرشان اندازه گل های لاله ای نباشد که شهرداری فروردین ماه در باغچه های نیمه جان دروازه غار کاشت.
ساعت ١١
جلو خانه سیاه پوشی می ایستم که انگار جوانی را از دست داده اند. خانه چسبیده به «خانه خورشید» است. انگار آن دیوار از همه جای دنیا می تواند امن تر باشد و اضطراب را برای لحظاتی از من دور کند. انتهای ورودی خیابان علیزاده،
تانکر آب بزرگی در گوشه ای از زمین خاکی پارک شده و چند جوان نشئه سیگارهایشان را دود می کنند. پلیس هر ١٠ دقیقه یک بار از کوچه می گذرد و سرتاپایم را نگاه می کند و من بیشتر خودم را به دیوار خانه خورشید فشار می دهم... .
طاهره جواب تلفنش را نمی دهد. تلفن حامد هم خاموش است. بی دعوت آمده ام و دوا می خواهم.
سینه کش کوچه را بالا می روم و از کنار پمپ بنزین می خزم و خودم را به میدان کوچک هرندی می رسانم. در پیاده رو پیرمرد کفاشی بساط کرده است. کفش های کهنه ای را روی پیشخوان چوبی اش چیده. جلو می روم و سلام بلندی می کنم، پیرمرد سرش را که بالا می آورد، می گویم: «دوا می خوام...».
پیرمرد گنگ نگاهم می کند و سرش را به سمت خیابان برمی گرداند. آن طرف خیابان بالای یک چلوکبابی تابلو داروخانه را می بینم. پیرمرد می گوید: «از اونجا بگیر...».
ترسیده ام، آن قدر ترسیده ام که عرق های درشت پیشانی ام را به حساب خماری بگذارند. مرد جوانی لنگ لنگان با تی شرت فسفری و گونی کثیفی که پشتش دارد به سمتم می آید. یکی دیگر شبیه همان جوان از آن طرف خیابان به سمتم می آید و هردویشان جلویم می ایستند.
به جوان اول نگاه می کنم و بریده بریده می گویم دوا می خواهم...، چشمان پسر از حالت گنگی درمی آید و بند کیفم را می گیرد و به سمت خودش می کشد و من دنبالش راه می افتم.
پشتم صدای زمزمه آدم هایی را می شنوم که می گویند: دوا می خوای؟ با اون نرو، بیا دوا دارم، بیا دیگه...، سعی می کنم خودم را به قدم های لنگان مرد برسانم. جلویش که می روم، می گوید: «چی می خوای حالا؟» می گویم همه چیز می خواهم. شیشه و دوا (هروئین) و تریاک.
نگاهم می کند و من می گویم: «زود می خوام. فقط واسه مصرف خودم. بیشتر نمی خوام...».
مرد دوباره روی صورتم خیره می شود و می گوید: «عملتم که بالاست، معلومه قشنگ خماری...». جا نمی خورم از حرف مرد، می دانم این هم بخشی از بازارگرمی اش است. کیفم را ناشیانه باز می کنم و مرد پول ها را در کیفم می بیند.
قیمت می پرسم و او می گوید: «شیشه ٢٤ تومن، هروئین هم ٣٤ تومن...»؛ بالا می گوید، خیلی بالا، اما جرئت چانه زدن هم ندارم. نگاه سنگین آدم ها بی تابم می کند.
موتوری جوانی با لباس سیاه، مبهوت به چانه زنی من با خرده فروشی رنجور نگاه می کند و سرش را به افسوس تکان می دهد.
یک مشت اسکناس از کیفم درمی آورم و کف دستش می گذارم و او می گوید: «برو تو کوچه، برو تو کوچه، این یارو داره خیلی بد نیگامون می کنه...». بعد از هر جمله ای که بینمان ردوبدل می شود، یک زودباش تحویلش می دهم... .
پیرمرد تروتمیز و درشت هیکلی پشتمان راه می آید و ساقی می رود تا مواد بیاورد. من قدم تند می کنم تا نگاه های سنگین آدم ها؛ از راننده تاکسی تا مسئول پمپ بنزین را نادیده بگیرم.
دوباره به کوچه علیزاده می خزم و می بینم که مردی که پشت سرم راه می رفت، حالا پابه پایم قدم برمی دارد، عصبی نگاهش می کنم و او می گوید: «خانم می دونی میدون اعدام باید از کدوم ور برم؟» تقریبا سرش داد می زنم و می گویم مال این منطقه نیستم.
ساقی را می بینم که در حال آمدن به سمت ماست. انگار بهترین اتفاق دنیا افتاده باشد، صورتم پر از خنده می شود، می آید جلو و می گوید: «ببین بهم گفتن خیلی بهت تخفیف دادم. باید یه ١٠،٢٠ تومن دیگه هم بدی...».
دوباره از توی کیفم پول درمی آورم و می گویم: «پس برام پایپ هم بگیر...». می گوید: «خب پس پنج تومن دیگه بده...». می گویم: «پایپ که دوتومنه...».
عصبانی می شود و می گوید: «آخه پیزوری من که نوکر بابات نیستم برم واست دوا بیارم مفت و مجانی. چلاق که نیستی، خودت پاشو برو بگیر. اونجام که مأموربازیه. تو هم معلومه از فرنگ میای و باکلاسی، ببرنت هلفدونی، ننه بابات دیگه بهت پول توجیبی نمیدن...».
پول را کف دستش می گذارم و می گویم: «زود بیا. عجله دارم...». می گوید: «پایپم می خواستی؟» بعد راهش را کج می کند و می رود. می رود و من تکیه داده به نرده های آهنی پارک حقانی منتظر ساقی می شوم که پول یک ماه جنس را برای دو بسته کوچک شیشه و هروئین با خودش برد. نمی خواهم باور کنم که برنمی گردد. یک ربع تمام کوچه را بالا وپایین می کنم. سعی می کنم در برابر موتورهای گشت پلیس ظاهر نشوم؛ اما مرد برنمی گردد...»
ساعت ١١:٢٠
طاهره مات و مبهوت نگاهم می کند، حامد هم ترک موتور نشسته و می گوید: «می خوای خودم برم برات بخرم بیارم. اونجا جای شما نیست آخه...». طاهره می گوید: «راست می گه خانم. نمی شه شما بری. خطرناکه».
طاهره حالا دو سال است که مواد مصرف نکرده؛ اما حامد بعد از دو سال پاکی، یک ماهی می شود که دوباره شروع کرده و صبح، ظهر، شب در خیابان ها دنبال سه وعده ای می دود.
بعدازظهرها بعد از رسیدن طاهره به خانه، چیزی جز چرت های نشئگی شوهرش، نصیب خودش و شوهرش نمی شود. مصمم می گویم: «می خوام خودم بخرم...».
١٠ دقیقه بعد همراه حامد از خیابان هرندی وارد گود عرب ها می شویم. کوچه های قدیمی و باریک محله ای که غربتی ها تسخیرش کرده اند. حامد می گوید: «الان زود اومدی، شبا اینجا غوغاست».
جلوی یک کوچه می ایستد و دری کرم رنگ را نشانم می دهد و می گوید: «اون خونه رو می بینی، اونجا یکی از آشپزخونه هاست. شبا از ساعت ١٠ شب، از اینجا تا سر محله عودلاجان صف می بندند واسه دوا...».
در پیاده رو پیر و جوان بساط کرده اند و جنس هایشان را می فروشند. از لنگه کفش تا بشقاب های ملامین با گُل هایی که رنگشان رفته. از انتهای کوچه خودش را به چهارراه مولوی و پشت بیمارستان اکبرآبادی می رساند. در پیاده رو گُله به گُله نشسته اند و مواد می کشند.
جوانی را نشانم می دهد و می گوید: «این خودش موادفروشه؛ اما اونجا مرد زیاده، درست نیست شما بری. قبلا این پسره از خودم مواد می گرفت، الان شاخی شده واسه خودش...».
ساعت ١١:٤٥
دوباره به گود عرب ها برمی گردیم. توی یکی از کوچه پس کوچه ها جلوی یک خرابه می ایستد. انتهای زمین خاکی یک گروه زن و مرد نشسته اند و مصرف می کنند. مرد جوان و بلندقدی نزدیک می شود و به زبان محلی چیزی به حامد می گوید و حامد پیاده می شود و به دنبالش من هم...
به زنی که انتهای زمین، معرکه گرفته، می گوید: «زهره واست مشتری آوردم. هواشو داشته باش». زن نگاهم می کند و من جلو می روم. دختر جوانی کنارش نشسته و آرایش غلیظی هم دارد. سیگارش در حال خاموش شدن است و او سر قیمت در حال چانه زدن؛ اما زهره زنی است درشت هیکل و سن وسال دارد. روسری اش دور گردنش افتاده. داخل کیف دنبال فندک شیشه می گردد و من دسته های تراول را در کیفش می بینم. بلند
سلام می کنم و چُرت یکی، دو نفر پاره می شود. زهره می گوید: «واسه خودت می خوای؟ چی می خوای اصلا؟».
دوباره استرس می گیرم. می گویم: «شیشه و دوا و پایپ...»
حامد یک بسته هروئین کوچک کف دستم می گذارد و می گوید: «بیا این رو از رفیقم برات گرفتم...». زهره شاکی می گوید: «از اون نگیر موادش ناخالصی داره آخه...». می گویم: «بهم شیشه و پایپ بده می خوام برم، زود باید برم...». زن می گوید: «از ما می ترسی خانم خانما...». نمی گویم از پلیس بیشتر می ترسم... .
دوباره می گویم: «زودباش حالم بده». می گوید: «پنج تومنی، ١٠تومنی یا ١٥تومنی؟».
می پرسم چه فرقی با هم دارند و او می گوید مصرف یک وعده پنج هزار تومان، دو وعده ١٠ و سه وعده ١٥ هزار تومان است. به اندازه مصرف یک وعده از او شیشه می گیرم و پنج هزار تومان را به دستش می دهم و سراغ پایپ را می گیرم.
او می گوید: «پایپ نو ندارم. خب همین جا بشین بکش، با هم اختلاط هم می کنیم دیگه. ببینیم شما آفتاب مهتاب ندیده ها چطور شیشه می کشید...».
بعد از توی کیفش یک فندک درمی آورد و زیر پایپ پسر جوانی روشن می کند. حامد می آید و می گوید: «زهره پایپ می خوایم، باید بریم». زهره دوباره می گوید: «بابا پایپ دست دوم دارم؛ اما حالا چون رفیقیم با هم، این پایپه هم اشانتیون مال شوما...».
با زهره دست می دهم و او وقت خداحافظی قول می گیرد که مشتری ثابتش بشوم. شماره اش را در تلفنم ثبت می کنم، برای وقت های خماری...».
دوباره با حامد به عودلاجان برمی گردیم... . جلوی یک خانه می ایستد و می گوید: «اینجا شیره کش خونه و آزمایشگاهه. می خوای برو تو یه نگاهی بنداز... البته خودمم میام که مراقبت باشم... خانه حیاطی قدیمی و رو به انقراض است. درهای زیرزمین بسته است؛ اما از لای پنجره ها می شود بساط شیشه سازی را دید.
گونی های کوچک و بزرگ و وسایل آزمایشگاهی کثیف و شکسته ای که روی هم تلنبار شده اند. طبقه بالا هم اتاقی است پر از آدم های در حال چرت.
دختر جوانی با گریه سرنگ را توی رگ هایش فرو می کند و سعید را نفرین می کند. حامد توی گوشم می گوید: «سعید شوهرش است. حالا با هم مصرف می کنند. دختره قبلا دانشجو بود...».
در مدت ٤٥ دقیقه و با هزینه ٥٠ تومان مواد خریدم. شیشه، پایپ، فندکِ شیشه، هروئین و تریاک. چیزهای بیشتری هم می شد در دروازه غار پیدا کرد؛ اما نمی شود منکر آن شد که فضا به نسبت سال قبل تر و تمیزتر شده است.
به قول حامد حالا روزها چشم های هروئین در دروازه غار نیمه باز است و شب ها شهرشان در تسخیر آدم هایی است که صبح ها از ترس گشت های پلیس تلفنی کار می کنند.
در روزنامه مواد را روی میز می گذارم و عکاس جلوی چشمان مبهوت همکارانم از دستاورد امروزم عکس می گیرد و بعدازآن، همه را به جوی آب می سپاریم و بی سروصدا به شرایط عادی برمی گردیم.
